Radicalisering kunnen we omschrijven als het proces waarbij een persoon of een groep in toenemende mate ideeën ontwikkeld die mogelijks problematisch kunnen zijn. De connotatie die het woord vandaag in Europa draagt is gelinkt aan extremisme, in zekere zin geïnspireerd door het islamitische geloof. Radicalisering hoeft niet altijd als problematisch gezien te worden. Ontwikkelingspsychologen stellen dat een periode van radicalisering of uitgesproken gedachten en ideeën behoren tot de persoonlijke zoektocht van jongeren en deze na verloop van tijd weer stabiliseren. Echter bestaat er ook de mogelijkheid dat, wanneer dit uit de hand loopt, acties gekoppeld worden aan het radicale gedachtengoed. We kunnen stellen dat dit het geval is geweest bij ‘jihadisten’, jongeren die naar oorlogsgebied vertrokken zijn om daar een ‘religieuze’ oorlog te voeren. Er kan gerust gezegd worden dat deze jongeren mogelijks niet tijdig gesignaleerd en ondersteund zijn geweest en dat zij in middens zijn terecht gekomen waar hun radicale gedachten werden gevoed en aangemoedigd. Een gebrek aan alertheid en kennis over het thema zijn hier de voornaamste redenen van. Niet verwonderlijk, aangezien het radicaliseringsprobleem van vlaamse jongeren niet eerder (voor 2015) aan de orde is geweest.
