Vanuit de traditionele islamitische theologie is het zo dat het voor een moslimman toegestaan is om een vrouw te huwen die andersgelovig is. Belangrijk is hier dat het om een vrouw zou moeten gaan die wél gelovig is, met name christelijk of joods. Het zou dus gaan over mensen die het gedeelde abrahamitische geloof hebben (joden & christenen). Deze mensen worden ‘mensen van het boek’ genoemd. In de koran wordt er op deze manier naar hen verwezen. In de omgekeerde richting is dit niet geval; een moslimvrouw mag niet huwen met een niet-moslim man. De rationale hierachter is dat de dominante rol van een man binnen een gezin ervoor zorgt dat de religie van de man ook de dominante visie zou zijn die doorweegt in de opvoeding. Om te waarborgen dat de kinderen wel het geloof zouden meekrijgen, is het slechts in de voorvernoemde richting toegestaan. Enkele bedenkingen zijn hier wel gepast wanneer het gaat om deze stellingen. Allereerst is het vandaag de dag niet meer zo dat de visie van de vader de opvoeding eenzijdig vormt geeft. We kunnen stellen dat het in gelijke mate voorkomt, alsook dat de impact van de moeder op kinderen zelfs groter kan zijn. Bovendien wordt er bij het bespreken van deze topic vaak niet gekeken naar hoe mensen die het christelijke of het joodse geloof aanhangen hier zelf naar kijken. Allereerst is het belangrijk om te weten dat wanneer een moeder joods is, de kinderen automatisch joods zijn volgens het joodse geloof. Aangezien het doorgeven van het geloof voor de islamitische partner ook van essentieel belang is, zou dit betekenen dat een combinatie moslimman – joodse vrouw al uitgesloten is. Een moslim-christelijk huwelijk zou in principe wel kunnen. Er bestaan initiatieven om deze interreligieuze huwelijken te ondersteunen. De werkgroep ROMC (Relatieopbouw moslims & christenen) is er één van, zij begeleiden koppels in het pastoraal, liturgisch en juridisch aspect van een interreligieus huwelijk.
