Hoewel radicalisering vanuit verschillende motieven en visies kan verschijnen is het steeds zo dat een radicaliseringsproces gepaard gaat met verandering. Hoewel dergelijk proces geleidelijk aan verloopt en vaak niet meteen zichtbaar is, is het belangrijk alert te zijn voor bepaalde signalen. Signalen kunnen maar zijn daarom niet altijd toe te schrijven aan radicalisering. Wanneer men deze vanuit de school opmerkt is het wel steeds aangewezen om de nodige aandacht hiervoor te hebben, weliswaar zonder over te gaan tot voorbarige conclusies. Woordgebruik kan in de eerste plaats als signalerende factor genomen worden. Een taalgebruik dat meer neigt naar wij/zij stellingen die te maken hebben met religie of etniciteit kan een teken zijn dat een jongere zich negatiever opstelt tegen een inclusieve samenleving. Hij/zij zal op dit moment in toenemende mate een vijandige houding aannemen tegen de ‘westerse’ samenleving vanuit het idee dat het ‘westen’ als een vijand gepercipieerd dient te worden. Specifiek taalgebruik zoals Jihad, oemma, kafir,… zijn kenmerkend voor dit proces. Ook een verandering in vriendengroepen of het isoleren van dienszelf kan opgevat worden als een mogelijke indicator.
